Sega... każdy na dźwięk tej nazwy zaraz skojarzy sobie niebiesko-biały napis z uroczym jeżykiem zaraz obok. Ile to minęło już czasu odkąd ujrzeliśmy te stworzonko na własne oczy po raz pierwszy. Od niepamiętnych czasów zwierzak towarzyszył firmie Sega jako jej maskotka. Doczekał się ponad 15 gier opartych na jego przygodach i serialu telewizyjnego. Co bardziej by go tak nie uradowało jak kolejna przygoda? Mianowicie kolejna gra z emblematem Segi i z nim w roli głównej.



Kolejna część opowiada o jednej historii, którą możemy doświadczyć z czterech różnych perspektyw. W Sonic Heroes mamy do dyspozycji cztery drużyny. Historia każdej jest podobna, lecz różni się szczegółami. Głównym wątkiem jest powstrzymanie Dr. Eggmana przed wprowadzeniem w życie jego kolejnego planu zniszczenia. Poczynania drużyn nie oddziałują na losy drugiej. Właściwie to jest tak, że jak gramy jedną to tak jakby raszta w ogóle nie brała udziału w grze. Mówiłem już wcześniej, że są cztery drużyny: drużyna Sonic, Dark, Rose i Chaotix. Każda z nich posiada trzech członków, którzy są dobrani według prostego schematu. Mianowicie każda drużyna posiada jedną szybką postać, jedną silną i jedną latającą. Drużyna Sonica składa się z samego jeżozwierza, Knuckels’a i Tails’a. W historii znaleźli się w bardzo prosty sposób – Sonic został poinformowany przez samego Eggmana o jego kolejnym planie zagłady. Kolejna drużyna to ekipa Dark prowadzona przez mroczną kopie sonica (Dark). Pozostali jej członkowie to zbuntowany robot złowieszczego doktorka (E-123 Omega) i czarująca Rouge. Jej członkowie postanowili odpłacić się doktorowi za wszystkie cierpienia jakie przez niego doznali. Następni to drużyna Rose. Pamiętacie tą upartą małą, która jest oczarowana naszym pędziwiatrem? Tak? No to mam złą wiadomość. Znowu się przykleiła. Mała Amy Rose razem z przyjaciółmi kotem Big i króliczkiem Cream szukają swoich zaginionych przyjaciół. Ostatnia drużyna to Chaotix. Kameleon Espio, krokodyl Vector i pszczoła Charmy jako prywatni detektywi za rozsądną cenę dostają zlecenie zajęcia się tajemniczą sprawą.



To tyle co do fabuły i bohaterów. Jeśli chodzi o samą grę to jest ona bardzo ładna i wnosi coś ciekawego. Chodzimy całymi drużynami. Nie jest to jakieś rpg, lecz mała zmiana w grze. Otóż postacie układają się w formacje (w zależność, która przewodzi) i kierujemy nimi jak jedną. Różnica polega na tym, że gdy przewodzi postać szybka to będziemy mieli dostęp tylko do jej wachlarza ciosów, jak silna to nasze możliwości się zmienią. Postacie szybkie odznaczają się dużymi prędkościami i błyskawicznymi atakami. Postacie silne są wolniejsze, ale ataki są skuteczniejsze w starciu z większą ilością wrogów. Natomiast, gdy przewodzi postać latająca, wszyscy chwytają się jej i możemy unieść się na ograniczony czas w powietrze (no spróbuj latać z dwoma tłuściochami trzymającymi cię z nogi). Biegnij, biegnij ile masz sił w męczarniach będziesz się wił. Biegać tak, ale męczarnie to spotkają nas przed monitorami. Kombinacje, które trzeba wystukać na klawiaturze, mogą doprowadzić do połamania palców. Samych ciosów jest kilka dla każdej postaci. Podczas pocenia się przed klawiaturą nasi bohaterowie działają zespołowo: używając się jako broń, pociski itp.. Wachlarze są urozmaicone. Jeden bohater woli wysłać wroga w powietrze a drugi preferuje atak z ukrycia. Każdy zespół posiada również specjalny atak, który kładzie wszystkich przeciwników w polu rażenia. Atak aktywujemy jednym przyciskiem, lecz żeby go użyć należy przedzierać się przez zastępy wrogów, by go naładować. Postacie zdobywają też poziomy co powoduje, że ich ataki są mocniejsze i bardziej złożone. Każdy bohater może mieć trzy poziomy, które traci na początku następnej planszy. Zestaw plansz, przez które będziemy się przedzierać dostosowuje się dla każdej drużyny. Różnią się rozłożeniem paru skrzynek, obiektów i przeciwników, ale są to niewielkie zmiany. W grze zbieramy dobrze nam znane pierścienie, które służą nam za nasze życie i punkty.

Grafika gry jest bardzo ładna. Bajkowe kolory i kształty na pewno zauroczą młodsze pokolenie. Co do starszych graczy wątpię, żeby ktoś chciał grać w tą grę. Niewielu seniorów pociągają tego rodzaju gry. Wróćmy jednak do tematu. Grafika gry jak na jej gatunek jest bardzo ładna i dopracowana. Wyjątkowo prezentują się doskonale animowane filmiki. Co prawda są gry posiadające o wiele lepszą grafikę. lecz są one z innego gatunku.



Jeśli chodzi o dźwięk to jest on tylko średni. Nie ma żadnych dodatkowych efektów typu odgłos wiatru, lub coś w tym stylu. Wszystko nadrabia dość dobra muzyczka, ale niestety mogło być lepiej.

To by było tyle jeśli chodzi o tą grę. Jest ona naprawdę ładna, ale z pewnością niewielu graczy się nią zainteresuje. Po co grać w takie gierki jak zaraz obok są krwawe mordownie? Przykre, lecz prawdziwe. Grę polecam dla młodego pokolenia jak i tych starszych co by czasem chcieli zagrać w coś mniej złożonego.