"Dwójka" bardzo długo nie mogła pobić – pod względem jakości oraz rozbudowania trybu multiplayer – swojego pierwowzoru z 2006 roku. Grze brakowało nieco konceptu, rozpoznawalnego sznytu i tego „czegoś”, co sprawiłoby, że fani pierwszego Company of Heroes zaczęliby pałać taką samą miłością do kontynuacji jednego z najwybitniejszych RTS-ów w historii, jak do "jedynki".



Armie Frontu Zachodniego, czyli samodzielny dodatek, który stosunkowo niedawno debiutował w cyfrowej (w Polsce dostępne jest też pudełko) dystrybucji, w doskonały sposób uzupełnia drugą część CoH, wprowadzając do nadto wytartej formuły multika dwie (pół)świeże nacje – USA oraz Oberkommando West.

A czymże takim różnią się Amerykanie oraz zachodnioniemieckie jednostki? Przede wszystkim sposobem rozgrywania poszczególnych faz bitwy. Decydując się na Oberkommando West musimy przygotować się na sporo defensywnego podejścia do przeciwnika, w szczególności w środkowym etapie batalii. Już niemiecka drużyna saperów, a później tworzonego regularnego wojska, jest niesamowicie silna i w otwartej wymianie ognia niszczy niemal wszelki opór wroga, w postaci piechoty. Jednak kiedy zajmiemy odpowiednie sektory mapy, wtedy przychodzi czas na obronę włości, wszak Oberkommando charakteryzują niezwykle wysokie ceny jednostek. Niemniej jednak wiesz, na co wydajesz ciężko zdobyte surowce, wszak kiedy na pole wjeżdża Pantera lub inny dowolny ciężki czołg, widzisz, jak przechyla się szala zwycięstwa na Twoją korzyść.



OKW odznacza się jeszcze jedną cechą charakterystyczną – mobilnymi bazami. Startując otrzymujemy ciężarówkę, którą następnie przekształcamy w centrum dowodzenia jednego z trzech rodzajów. Później docierają do nas dwie kolejne maszyny, dzięki czemu możemy przesunąć je w inne rejony i tam zorganizować stacjonarny punkt. Ów ciężarówki posiadają na podorędziu kilka użytecznych „umiejętności”, takich jak np. zamiana punktów amunicji na benzynę (gdy brakuje jej do stworzenia skutecznej jak licho Pantery) i vice versa.

Z kolei armie Zjednoczonych Stanów Ameryki wszelkie fortyfikacje potrzebne do rekrutowania nowych jednostek mają już gotowe, więc nie trzeba nadto kombinować. Możliwość zatrudniania nowych typów wojaków odblokowuje się po wyszkoleniu oficera, który reprezentuje dany rodzaj sołdatów – porucznika, kapitana oraz majora. Ciekawym zabiegiem jest umieszczenie takiego majora (na przykład) na polu bitwy, wszak stanowi jednostkę samą w sobie. Może nie będzie swoistym przełamaniem, ale solidnie wesprze pozostałych kompanów.

Unity po stronie USA są zdecydowanie tańsze, w porównaniu do konkurencyjnej nacji, a jednocześnie lżejsze, zwrotniejsze, no i ciut słabsze (w odniesieniu np. do wytrzymałości pancerza oraz siły ognia). Niewątpliwą zaletą armii USA jest możliwość wyjścia obsługi np. czołgu i naprawienia własnego pojazdu gąsienicowego. Ma to też swoje wady, zapędzając nas w nieprzyjemną sytuację, kiedy na takiej praktyce nakrywa nas przeciwnik. Kilka małych rad dla tych, którzy wyrażą chęć grania Amerykami: ciągle napierajcie na oponenta; produkujcie dużo piechoty; nie dajcie się zepchnąć do defensywy.

Prócz nowych nacji, do dyspozycji dostajemy również kilka świeżych map, w które możemy bawić się we wszystkich wariacjach, w kontekście ilości graczy (2 na 2, 3 na 3 etc.). Nowe lokacje to solidny punkt programu Armii Frontu Zachodniego – są różnorodne, zaś na szczególną uwagę zasługują te największe, gdzie ściera się ośmiu graczy!



Na powyższym zmiany się nie kończą, przemodelowano bowiem sposób otrzymywania biuletynów oraz wszystkiego, co wcześniej wymagało od nas wydania realnej waluty. Od teraz wszelkie bonusy w postaci wspomnianych biuletynów, dowódców lub specjalnych obramowań karty gracza zdobywamy kompletnie losowo. Oczywiście w zamian za granie – nie za wygrywanie, ale po prostu, za spędzanie czasu z Company of Heroes 2. System wprowadza nieco kontrowersji, ponieważ dostarczane itemy wpadają nam kompletnie różnie. Czasami trafimy trzy upragnione biuletyny, innym razem kilkukrotnie z rzędu ramkę dla naszej karty. Mimo wszystko cieszę się, gdyż zniknął model na wskroś zbliżony do "pay to win".

Company of Heores 2: Armie Frontu Zachodniego to solidne DLC, które mimo braku większych nowości, doskonale działa na podstawkę. Przybliża ją do najlepszych czasów "jedynki", kiedy ta święciła tryumfy. Szczerze polecam wszystkim grającym w CoH 2, wszak bez tego rozszerzenia rozgrywka w dużej mierze jest pozbawiona głębi.