W dzisiejszym indyku nie ma zombie, potworów, torturujących w okrutny sposób psychopatów, a w pół nie przetnie nikogo zepsuta, nagle opuszczona gródź, a mimo to jest horror. Jak to możliwe? Cóż, wystarczy postawić gracza w obliczu powtarzania jednej czynności setki razy, by musiał opanować ją do perfekcji, a sam zapragnie ze sobą skończyć lub przynajmniej z przedmiotami w najbliższym otoczeniu – szczególnie prawdopodobne jest nabycie umiejętności lotniczych przez pady i klawiatury.
W dzisiejszym indyku nie ma zombie, potworów, torturujących w okrutny sposób psychopatów, a w pół nie przetnie nikogo zepsuta, nagle opuszczona gródź, a mimo to jest horror. Jak to możliwe? Cóż, wystarczy postawić gracza w obliczu powtarzania jednej czynności setki razy, by musiał opanować ją do perfekcji, a sam zapragnie ze sobą skończyć lub przynajmniej z przedmiotami w najbliższym otoczeniu – szczególnie prawdopodobne jest nabycie umiejętności lotniczych przez pady i klawiatury.
Grając w A Virus Named TOM nie raz byłem bliski połączenia w najprostszy sposób kontrolera z oknem w pokoju, ale jakoś wytrwałem. Zgodnie z powiedzeniem „co cię nie zabije, to cię wzmocni”, mogę się teraz puszyć i nadymać niczym kulturysta, który osiągnął ostateczną granicę w swym sportowym życiu podnosząc wszystko, co akurat było na siłowni razem z trenerem i autami na parkingu. No dobra, z tym nieco przesadziłem, gdyż nie zdobyłem kompletu medali z najcenniejszego kruszcu za każdy etap, lecz sam fakt ich ukończenia przyniósł mi ogromną satysfakcję – oto wielokrotnie zwalczyłem chęć rzucenia tej gry w piguły, mierząc się z własną słabością i, przy okazji, przekonując, że mam w sobie ukryte skłonności masochistyczne – a w branży gier to synonim do „hardkorowca”. Do rzeczy jednak: A Virus Named TOM to szpila w równym stopniu stawiająca na zagadki logiczne, co na zręczność gracza, testująca jego umiejętności w coraz trudniejszych warunkach po drodze strącając w przepaść mięczaków, którzy nie podołają wyzwaniom, ale kto powiedział, że hakerka to robota dla byle kogo?
A Virus Named TOM co prawda nie nauczy łamania prawdziwych zabezpieczeń, lecz od strony ideowej to kwintesencja cyberterroryzmu. Wymieniony w tytule wirtualny szkodnik to ostatnie dzieło pewnego naukowca, twórcy wielu przemyślnych wynalazków ułatwiających życie ludzkości, inaugurujących rzeczywistość znaną z kreskówkowych „Jetsonów”. Niestety, zła korporacja wszystko sobie przywłaszczyła, a jego wywaliła na bruk. Uczony poprzysięga zatem zemstę, zaś karzącym ramieniem sprawiedliwości będzie właśnie tytułowy TOM niszczący źródło dochodów Mega-Tech. I tak zajmiemy się m.in. robo-psami czy ruchomymi chodnikami i teleportami. Każde urządzenie to kilka układów, w których należy rozprzestrzenić wirusa. W założeniach przypomina to klasyczną Pipe Manię – przeprowadzamy zielony promień przez wszystkie obwody na planszy. Brzmi łatwo? I początkowo rzeczywiście takie jest, lecz z uwagi na stosunkowo niewielką liczbę przedmiotów do sabotowania poziom trudności rośnie szybciej, niż ceny paliw.
Dzieło Misfits Attic to taki growy „projekt Gr@żyna”, gdyż wyzwala mnóstwo negatywnych emocji związanych z frustracją, ale też szybko zostają one przekute na żądzę przejścia etapu wbrew wszystkiemu, choćby miało się przy tym połamać palce – o co na klawiaturze nietrudno i wypada naprawdę serio potraktować radę na początku gry sugerującą wyższość wiadomego kontrolera. W A Virus Named TOM poza wspomnianą wcześniej ideą cyberterroryzmu świetnie oddano również wyścig zbrojeń twórców zabezpieczeń i hakerów. Mega-Tech stawia przed wirtualnym bohaterem coraz wymyślniejsze utrudnienia, natomiast ten drugi zyskuje upgrade’y (gracz nie ma na nie wpływu), choć znacznie rzadziej, niż jego przeciwnicy. Kolejne zadania komplikują się w coraz wymyślniejszy sposób: a to pojawia się szyfrowanie ukrywające obwody, rośnie ich liczba i złożoność, pojawiają się miejsca niszczące całą pracę, a wreszcie drony, które w najbardziej upierdliwej postaci nieustannie ścigają naszego wirusa. To tylko część z niespodzianek przygotowanych dla graczy, lecz wierzcie mi – nieraz staniecie w obliczu konieczności nauczenia się etapu na pamięć, opanowania go do całkowitej perfekcji w dziesiątkach prób i to pod presją bezlitośnie upływającego czasu. Jego limit zmniejsza się drastycznie przy zetknięciu z systemami obronnymi, więc trzeba się poruszać niczym ninja. Pod koniec gry zaliczenie planszy zajmuje do kilkudziesięciu minut (w zależności od zręczności i bystrości gracza), lecz satysfakcja z podołania takiemu mindfuckowi jest ogromna. Witajcie w lidze Mięsnego Chłopczyka moi drodzy. I nie dajcie się zwieźć pewnej dawce humoru, prostej, acz przyjemnej oprawie graficznej i nieco słabszemu, choć ewidentnie pasującemu soundtrackowi – tygrys też wygląda przyjemnie, a ugryźć potrafi. Przypuszczam, że twórcy jeszcze czują ślady zębisk jednego na tyłku, bo zauważyłem dziwną rzecz – otóż w FullHD gra zajmuje tylko środek ekranu, dopiero zejście do 720p powoduje wykorzystanie całej przestrzeni. Czyżby autorzy główną platformę widzieli w X360?
Całkiem możliwe, gdyż „kanapowych” naleciałości jest tu więcej – wystarczy spojrzeć na tryby multiplayer – co-op i versus, oba lokalne i to dla maksymalnie 4 graczy. We współpracy zaliczamy tę samą opowieść co w singlu, lecz wyzwania dostosowano do liczby zawodników. Natomiast brato(wiruso?)bójcza walka opiera się na dominacji, czyli podłączeniu jak największej liczby pól na planszy do swojego źródła zasilania, a przy okazji eliminacji przeszkadzającego, dążącego do tego samego przeciwnika. Kilka opcji konfiguracyjnych pozwala dostosować rozgrywkę pod własne widzimisię, ale szału nie ma. Szkoda, że zabrakło możliwości zagrania w sieci.
W miarę zbliżania się do wielkiego rozstrzygnięcia coraz częściej pytałem sam siebie, dlaczego mój wewnętrzny głos mnie nie ostrzegł, co chcę sobie zrobić…? Najwyraźniej widział w tym sens i poświęcenie, sławę i uznanie, a wreszcie podbudowę własnego ego. A Virus Named TOM to prawdziwa przygoda, która czeka na swojego growego Beara Gryllsa. Skusicie się?
Dźwięk:
Elektroniczne pierdnięcia przywodzące na myśl 8-bitowce. Dobrze pasują do klimatu produkcji, ale do słuchania osobno się nie nadają.
Świetna
Grywalność:
Wysoki poziom trudności robi swoje- jeśli tylko gracz się nie odbije, wyniesie z gry mnóstwo satysfakcji.
Dobre
Pomysł i założenia:
Pipe Mania w świecie obwodów? Dobry patent na odświeżenie klasycznego motywu.
Słaba
Interakcja i fizyka:
Nie czarujmy się - to nie gra akcji z otwartym światem. To, co ma działać, działa.
Słowo na koniec:
A Virus Named TOM daje sporo satysfakcji, choć trzeba mieć do niego cierpliwość. Przydałoby się więcej etapów, by poziom trudności nie rósł tak szybko.
Bo to nie jest gra dla każdego. To miłe wspomnienie czasów, kiedy bycie graczem rzeczywiście dowodziło jakichś umiejętności, a gry nie przechodziły się same.
PodglądBICodeURLIMGCytatSpoiler