Kiedy w moje ręce trafiła Metal Gear Solid, nie mogłem się nacieszyć. Wiele o tej grze słyszałem i praktycznie bez przerwy na nią polowałem. Nie czekając długo zarzuciłem płytę do szaraka i... plej de gejm.

Przywitało mnie dosyć ciekawe intro, następnie szybki przelot przez menu i wyruszamy na misję. W grze wcielamy się w postać komandosa o kryptonimie Solid Snake. Otrzymał on za zadanie przedarcie się na teren wroga, uwolnienie ważnego zakładnika i zbadanie, jakiego asa mają terroryści w rękawie. Jak się później okaże, sprawa nieco się skomplikuje, gdyż nasi przeciwnicy mają w swoim arsenale nową odmianę Metal Geara - broni mogącej sterować pociskami nuklearnymi. Jak tylko dowie się tym nasz przywódca, nasza lista zadań wydłuży się o zniszczenie tej śmiertelnej machiny.



Sterowanie jest dosyć proste i łatwo można się do niego przyzwyczaić. Kamera najczęściej ustawia się od góry pokazując plecy naszego bohatera. Gra ta nie należy do prostych strzelanin, w których mamy za zadanie zniszczyć wszystko, co stanie nam na drodze do upragnionego celu, tylko do gatunku tzw. skradanek. Naszym głównym zadaniem jest pozostać niezauważonym, gdyż jeśli zostaniemy wykryci, natychmiast uruchomi się alarm i gwarantuję dość szybką śmierć (zabici przeciwnicy odradzają się). Dodatkowo nasi przeciwnicy mają różny stan emocjonalny, który jest odwzorowany przez odpowiedni znak nad jego głową: ? to zaciekawienie, ! to znak że zostałeś wykryty i zaraz uruchomi się alarm, a Zzz oznacza, że możesz śmignąć terroryście przed oczami, a ten cię nie zauważy, ponieważ myślami znajduje się zupełnie gdzie indziej. Nasi zwierzchnicy i przyjaciele często mogą nam pomóc, a komunikujemy się z nimi przez Codec - małe urządzenie wewnątrz ucha. Łącząc się z jednym z nich możemy zapisać nasz stan gry. Jako że nietrudno w tej grze zginąć, to przy ekranie Game Over mamy opcję Continue, która pozwala na dalszą grę od planszy, gdzie polegliśmy. Oprócz zwykłych żołnierzyków, staniemy również do walki z bossami, których poziom trudności jest od samego początku ostro wygórowany (do najciekawszych należy pojedynek z Psycho Mantisem).



To, co najbardziej ciągnie do tej pozycji, to całkowite pochłonięcie emocjonalne. Na pewno nie raz znajdziesz się w sytuacji, kiedy do któregoś bossa podejdziesz dziesiąty raz i nie będziesz chciał dać odpocząć konsoli, dopóki go nie pokonasz.

Nasz ekwipunek został podzielony na dwie części - jedna to przedmioty podręczne (takie jak noktowizor, racje żywnościowe czy paczka papierosów), a druga to bronie.



Jeśli chodzi o oprawę graficzną, jest ona ciągle dobra, nawet jak na dzisiejsze czasy. Tła są w miarę statyczne, a postacie dobrze zbudowane. Jednak po raz kolejny spotkałem się z tym, czego bardzo nie lubię - podczas rozmów słyszymy tylko głos, a twarze są ciągle nieruchome, jakby ktoś je porządnie zakleił. Poza tym czasami można zauważyć skoki jakości podczas przejścia do trybu FPP.