Recenzja La La Land - czy tylko mnie ten film rozczarował?

Ostatnio znajduję nieco więcej czasu na wizyty w kinie, więc postanowiłem skorzystać z wolnego weekendu i skoczyć premierowo na - podobno - jeden z najwybitniejszych filmów ostatnich miesięcy. La La Land, bo o nim mowa, zdobywa w sieci niemal same pozytywne recenzje, a krytycy wręcz szaleją z zachwytów. Film inkasuje też 7 Złotych Globów i chwali się notą 8.7/10 na podstawie prawie 83 tysięcy głosów na popularnym portalu imdb.com.

Stwierdzam więc - muszę iść do kina i to jak najszybciej. Tym bardziej, że główne role odgrywają świetny Ryan Gosling i sympatyczna Emma Stone, a za kamerą stoi Damien Chazelle. Ten sam gość, który nagrał fenomenalne Whiplash. W teorii - to nie miało prawa nie wypalić.

A jednak, La La Land to dla mnie film poniżej przeciętnej, który nie dość, że mnie maksymalnie wynudził, to jeszcze zmusił do walki z samym sobą: byle tylko nie usnąć na kinowej sali (ok, po części to też wina wygodnych foteli).

Opowiedziana w filmie historia przedstawia losy pianisty jazzowego (Ryan Gosling), który, mimo talentu, ma problem ze znalezieniem godnej swoich umiejętności pracy. Po drugiej stronie mamy początkującą aktorkę (Emma Stone), która już tak utalentowana w swoim fachu nie jest, ale nękają ją podobne trudności życiowe - mimo licznych castingów, nikt nie chce jej zatrudnić. Nie ma wielkiej tajemnicy w tym, że w pewnym momencie, czyli w późnym początku filmu, losy obu postaci się ze sobą łączą i rodzi się z tego miłość.

La La Land nie jest jednak typowym romansidłem, bo film reprezentuje gatunek musicali. Dużo tu więc śpiewania i tańczenia (chyba dlatego, że pianista i aktorka prawie cały czas śmigają w pantoflach do tańczenia), jest nieco scen typowo przegadanych. Co więc poszło nie tak? W zasadzie, ciężko jednoznacznie odpowiedzieć mi na to pytanie, bo zbyt wiele elementów jest tu dla mnie poniżej przeciętnej. Mało zabawne i niezbyt ambitne, albo momentami, dla kontrastu, zbyt przekombinowane dialogi, zupełnie nie wpadające w moje ucho utwory w scenach śpiewanych (pomijając świetny kawałek City of Stars w wykonaniu Goslinga i Stone) oraz strasznie przeciągane ostatnie pół godziny obrazu. Ciężko zarzucić coś grze aktorskiej głównego duetu, bo akurat oni dali z siebie sporo, choć jakoś ciężko było mi przyzwyczaić się do Goslinga w tak... romantycznym wydaniu. Zresztą na samym początku filmu aktor grał zdecydowanie naturalniej, gdy przyszło mu być zimnym draniem, więc mocno kontrastowało to z późniejszą metamorfozą w miłego chłopca grającego na pianinie.

Przyznam, że nie rozumiem zupełnie fenomenu La La Land. Nie uważam się za filmowego znawcę i piszę tę recenzję jako przeciętny widz, który lubi obejrzeć dobry film i unika wszelakiego chłamu, ale tutaj naprawdę trudno znaleźć mi choć jeden powód, dla którego krytycy tak zachwycają się dziełem Damiena Chazelle. Jak jego poprzedni Whiplash był fenomenalny i do dziś pamiętam część najlepszych scen, tak La La Land jest dla mnie dziełem o kilka klas gorszym, o którym za miesiąc nie będę pamiętał. Ani nie jest to udane i chwytające za serce romansidło, ani świetny musical, ani zabawna komedia. Ciężko się wzruszyć, zastraszająco mało tu zabawnych scen, a miejscami przekombinowane, głupiutkie dialogi nawet niespecjalnie zachęcają do śledzenia kreślonej jakby na kolanie historii. Doceniam udane zdjęcia, jest też kilka fajnych tanecznych choreografii, ale jeżeli nie jesteście zagorzałymi maniakami musicali, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że podobnie jak ja będziecie na seansie walczyć z chęcią ucięcia sobie drzemki.