Xbox One Scorpio i PlayStation 4 Neo to początek smartphonowej rewolucji na rynku konsol?

W ostatnim czasie ciekawe rzeczy dzieją się na rynku konsol. Pojawiają się plotki na temat Xbox One Scorpio, a także PlayStation 4 Neo. Doniesienia na ich temat zrodziły w mojej głowie poniższy artykuł. Wiele bowiem wskazuje na to, że konsole jakie znamy całkowicie się zmienią. Czy na lepsze? Przekonamy się najpewniej wkrótce.

Zacznijmy od tego, że konsole do gier są z nami długo. Na pewno niewielu graczy zdaje sobie sprawę z tego, że PlayStation, stanowiące niejako początek prawdziwego boomu, jaki nastąpił na przełomie 1994 i 1995 roku na tego typu sprzęt, nie było wcale prekursorem nowej branży. Wszystko rozpoczęło się znacznie wcześniej, głównie za sprawą firm Atari oraz Nintendo. Obie ponad dekadę wcześniej zajmowały się już konsolami.

To właśnie PlayStation zyskało jednak największą popularność. Głównie ze względu na to, że oferowało w pełni trójwymiarową oprawę wizualną i miało duże wsparcie, zarówno od Sony, jak i deweloperów niezależnych. Później przyszedł czas na PlayStation 2, pierwszego Xboksa, GameCube'a oraz Dreamcasta. Każde urządzenie oferowało coś unikatowego, ale finalnie tylko dwa zyskały prawdziwie ogromną popularność: Xbox oraz PS2. Rozpoczęła się w ten sposób, trwająca do dziś, batalia.

Jej rezultatem były wydane na przełomie 2005 i 2006 roku kolejne dwie flagowe platformy Sony i Microsftu – Xbox 360 i PlayStation 3. Obie były pod wieloma względami przełomowe. Dysponowały wielordzeniowymi procesorami oraz solidnymi układami graficznymi. Największym problemem zdawała się być pamięć operacyjna. Było jej po prostu za mało.

Remedium tego problemu pojawiło się około 8 lat później, gdy na rynek trafiły PlayStation 4 oraz Xbox One. Mimo że obie firmy zagrały bardzo ostrożnie, serwując nam przeciętnej jakości laptopy w fikuśnych obudowach, Sony lepiej przygotowało się do premiery swojego sprzętu. Towarzyszyło im mniej kontrowersji. Japończycy skupili się na grach, nie wymyślali na nowo koła, podczas gdy Microsoft chciał, aby Xbox One był wszystkim: multimedialnym centrum rozrywki, na którym nie tylko byśmy grali, ale także oglądali kablówkę itd. itp. Dużo było gadania o Kinect 2.0 oraz sterowaniu głosowym, a niewiele na temat gier.

Dookoła słychać było wszechobecny zachwyt, przynajmniej jeśli chodzi o recenzje nowego sprzętu, mimo że pojawiały się już pierwsze sygnały na temat niedoborów mocy. Przed debiutem oba urządzenia miały sobie radzić z 1080p przy zachowaniu płynności na poziomie 60 klatek na sekundę. Finalnie okazało się, że Xbox One ledwo radzi sobie z 720p przy 30 ramkach, a PlayStation 4, wyżyłowane do granic możliwości, z rozpędzonymi i głośnymi niczym suszarka wentylatorami, jakimś sposobem wyciąga te 1080p i w granicach 25-30 klatek. Stało się jasne, że szumnie zapowiadana „następna generacja” wcale nie nadeszła. Dostaliśmy next-geny w cudzysłowie, pod wieloma względami mniej porywające od swoich poprzedników.