Lords of the Fallen (PC)

Cytat: IgI123
czas przestać być chłopcem, a stać się mężczyzną

Cytat: IgI123
Niestety cieńka linia poziomu trudności została przekroczona i od koniec był to już tylko generyczny slasher w generycznym świecie fantasy.

Cytat: Dirian


Zasadniczo to Soulsy poza pojedynczymi bossami też w pewnym momencie robią się raczej proste. Może nie jest to jeszcze samograj, ale pamiętam, że w pierwszych Soulsach czy w Trójce gdzieś tak po 50-60% gry mało co było mnie w stanie ruszyć, prócz jakichś pojedynczych upierdliwych szefów

Trochę inaczej to wyglądało w Elden Ring, które wg mnie jest trudniejsze, pewnie dlatego, że jest więcej dość wymagających mini-bossów (niestety bardzo powtarzalnych).

Cytat: IgI123
Ostatnio bardziej zacząłem interesować się soulsami (może w duchu stwierdziłem że czas przestać być chłopcem, a stać się mężczyzną), więc na start postanowiłem spróbować z naszym rodzimym odpowiednikiem.
Początek zapowiadał się obiecująco - walka przyjemnie wymagająca i satysfakckonująca, lore i historia wzbudzały ciekawość, świat bardzo ładny i fajnie skonstruowany, bo niby korytarzowy, ale jednak z masą skrótów i tajemnych przejść.
Z każdą kolejną godziną czar zaczął niestety gdzieś umykać. Walka zaczęła bardziej irytować swoją topornością niż cokolwiek innego. W buildzie pod siłę i hp w ciężkim pancerzu i wielką pulą życia naprawdę ciężko było zginąć, więc taktyka obecna na początku ustępowała z godziny na godzinę przyjmowaniu ciosów na klatę, zwłaszcza że mikstur leczniczych jest dostatek. Jeszcze większość gry przelatałem z bronią jednoręczną, bo była najszybsza - choć i tak powolna - ale gdy odkryłem że łatwo można sobie grę wycheesować używając czaru na nieskończoność wytrzymałości i prując z zadającej wysokie obrażenia broni dwuręcznej, to ostatnie dwie godziny wyglądały właśnie tak. Zero taktyki, zero pomyślunku, tylko czar i wiatraki młotem jednym przyciskiem. Jedyne co mi towarzyszyło pod koniec to frustracja, że nim bohater machnął młotem zdążyłbym zaparzyć se herbatę. Dodam jeszcze że praktycznie bossowie zrobieni na jedno kopyto. Duży koleś z tarczą, może poza paroma wyjątkami.
Początkowy zachwyt nad wyglądem świata ustąpił temu że całą grę ogladamy tylko monotonną ośnieżoną twierdzę, plus wnętrza budynków. Mamy też świat demonów, który gdyby nikt nie powiedział że jest światem demonów, to pomyślałbym że to po prostu inny rejon, bo też jest zaśnieżony i niczym specjalnym się nie wyróżnia. Jeszcze nawigacja, Boże. Tak jak napisałem, świat mimo że korytarzowy jest w miarę rozległy. To jak nie daliście mapy, to chociaż lirycznie mi trasę opiszcie. Dostaję questa pobocznego, oczyść wieżę z potworów. Albo idź do piwniczki z winem w podziemiach i znajdź kogośtam. Fajnie, tylko gdzie to jest? Wyguglowałem sobie, i okazało się że rzeczona piwniczka znajduje się w okolicach lokacji startowej. No dramat.
Dobrze zapowiadająca się historia dobrze się tylko zapowiadała. Ok, przyznam że zarys lore świata gry ma potencjał. Ale fabuła jako taka nie porywa. Główny bohater zdawał się skrywać jakąś tajemnicę i ciekawą historię, jednak jedyne co o nim się gracz dowiaduje to to że był groźnym przestępcą. Na dodatek jest skrajnie apatyczny, nie wzbudza żadnej sympatii. Zresztą, żadna z postaci tego nie robi. No i ,,twist'' fabularny na koniec, kompletnie z dupy.
Generalnie można zagrać i przeklikać te 8 godzin, zwłaszcza że kluczyk łatwo za 2 dychy można dorwać. Mimo wszystko zrobiłbym nawet NG+, ale toporności systemu walki nie wybaczę - skutecznie mnie zniechęca żeby kiedykolwiek znowu LotF odpalić.